Δεν μας αρέσει να κουνάμε το δάχτυλο στους νεότερους. Όπως δεν μας άρεσε να μας κουνάνε το δάχτυλο όταν ήμασταν νέοι. Ξεκάθαρα πράγματα. Η κούραση, το μπούχτισμα των παιδιών που βλέπουν τη ζωή να περνάει χωρίς να… ζουν, είναι απολύτως φυσιολογική. Και ο εκνευρισμός τους επίσης.

Αλλά για σταθείτε… Διοργανώνεις που διοργανώνεις πάρτι στην πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι… Κι ας θερίζει ακόμη ο κορονοϊός. Κι ας βάζεις σε κίνδυνο τους γύρω σου. Τη μάνα σου και τον πατέρα σου ή τον παππού σου… Όταν είσαι νέος δεν νιώθεις φόβο. Για τίποτα! Κακά τα ψέματα.

Και παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των νέων έχουν αντιληφθεί ότι παίζονται ζωές, υπάρχουν κάποιοι που δεν το έχουν πιστέψει ακόμη. Ή δεν μπορούν να αντέξουν άλλο την καραντίνα…

Το να αφήνεις όμως την πλατεία σε αυτό το χάλι, δείχνει την απόλυτη ασυδοσία. Ναι, ΑΠΟΛΥΤΗ. Η εικόνα της Πλατείας Βαρνάβα είναι η Ελλάδα του αύριο; Η Ελλάδα των πιτσιρικάδων; Ελπίζω πως όχι.

Και ελπίζω να μην είναι έτσι διότι ακόμη και αν μπαίνεις στη διαδικασία να δικαιολογήσεις αυτό το ξέσπασμα, έπειτα από τόσο καιρό εγκλεισμού, ακόμη και αν θέλεις να δεις με μια κάποια συμπάθεια την ανάγκη των πιτσιρικάδων να θυμηθούν πως ζούσαν προ κορονοϊού, να κατανοήσεις ότι μπούχτισαν βρε αδερφέ, το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνουν είναι να μην συνοδέψουν την αντίδραση με όλο αυτό το σκουπιδαριό.

Γιατί αυτό δεν δικαιολογείται από τίποτα και για κανέναν λόγο. Είναι η εικόνα μιας Ελλάδας που πολύ απλά γράφει στα παλιά της τα παπούτσια το άπαν σύμπαν. Της Ελλάδας του μπάχαλου. Μιας χώρας αιχμάλωτης σε τύπους που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα… Σε τύπους που ζουν εις βάρος των άλλων. Κι αυτό δεν θα αλλάξει όταν πας από τα 19 στα 29, στα 39 κοκ. Θα είσαι μια ζωή έτσι… Παρτάκιας.